به گزارش ورزش آذربایجان، وقتی هواداران تراکتور نگران بودند که مبادا جشن قهرمانی‌شان، بی‌برنامه، سرد و ناتمام برگزار شود؛ وقتی احساس می‌کردند شادیِ سال‌ها صبوری و ایستادگی‌شان در خطر است، چشم‌به‌راه صدایی از دل آذربایجان ماندند. صدایی از مسئولان شهری، استانی، یا حتی نمایندگان مردم. اما آنچه شنیده شد، تنها سکوت بود.

در روزهایی که فدراسیون فوتبال با تصمیم‌های شتاب‌زده و بی‌تدبیری، ارزش این قهرمانی را به بازی گرفته بود، هیچ‌کس نه خواست و نه توانست از حق طبیعی میلیون‌ها هوادار دفاع کند. هیچ مقام رسمی، حتی برای لحظه‌ای، کنار مردمی نایستاد که سال‌هاست با غرور، نام آذربایجان را فریاد می‌زنند.

تراکتور و هوادارانش این سکوت تلخ را فراموش نخواهند کرد؛ سکوتی که نه‌تنها ناامیدکننده، بلکه ماندگار و معنا‌دار است. مردمی که همیشه تنها بوده‌اند، این بار هم تنها ماندند. اما همان‌طور که بارها ایستاده‌اند، این‌بار هم خواهند ایستاد — با قلبی شکسته، اما سری بلند؛ با خاطره‌ای تلخ از کسانی که باید در کنارشان می‌بودند، اما نبودند.