ورزشگاه یادگار امام، دیروز میزبان هزاران هوادار مشتاق بود؛ از جمله بانوان فهیم و پرشوری که با وجود کمبودهای جدی، باز هم برای حمایت از تیم‌شان آمدند. جایگاه مخصوص بانوان، نه آب‌خوری داشت، نه سرویس بهداشتی، نه سایه‌بان، و نه حتی مسئول مشخصی برای رسیدگی به نیازها.

در این میان، رئیس بخش بانوان کانون هواداران – کسی که وظیفه‌اش ایستادن کنار بانوان و شنیدن صدای نارضایتی آن‌ها بود – ترجیح داد کنار زمین و در قاب دوربین‌ها حاضر باشد؛ جایی برای نمایش، نه خدمت. آیا وظیفه‌اش این بود؟ آیا کانون هواداران نباید مدافع آرامش و کرامت هواداران باشد، آن هم در چنین شرایط ابتدایی؟

کانون هواداران باید تریبون مردم باشد، نه ویترین شهرت. بانوان دیروز، صبورانه ایستادند؛ اما بی‌توجهی به ابتدایی‌ترین حقوق‌شان، زخمی است که نباید نادیده گرفته شود. آن‌ها لایق احترام‌اند، نه حاشیه‌نشینی.