به گزارش ورزش آذربایجان، هواداران تراکتور بارها ثابت کرده‌اند که برای حمایت از تیم‌شان، نه خستگی می‌شناسند و نه فاصله. حالا، در آستانه دیدار پایانی و مراسم اهدای جام، هزاران نفر آماده‌اند کیلومترها مسیر از شمال‌غربی‌ترین تا جنوب‌غربی‌ترین نقطه ایران را طی کنند. اما آیا کسی به خطراتی که در دل این سفر عاشقانه نهفته است، فکر کرده؟

هزاران خودرو در مسیرهای طولانی و پرتردد، جاده‌هایی کم‌نور و باریک، خستگی رانندگان، کمبود امکانات بین‌راهی و احتمال تصادف‌های جاده‌ای... همه این عوامل زنگ خطری جدی‌اند. فقط کافی است خاطره تلخ بازی قزوین را به یاد بیاوریم؛ جایی که واژگونی یک خودرو باعث شد سه هوادار با لباس قرمز راهی بیمارستان شوند.

آیا اگر بیش از ۱۰۰ هزار نفر با خودروی شخصی یا اتوبوس از تبریز و دیگر شهرهای آذربایجان راهی اهواز شوند، این شهر ظرفیت لازم برای پذیرش و خدمات‌رسانی ایمن به آنان را دارد؟ آیا پیش‌بینی‌هایی برای ترافیک سنگین، امنیت خروجی‌های شهر و خطرات جاده‌ای انجام شده است؟ اگر حادثه‌ای رخ دهد، چه کسی مسئول خواهد بود؟ یک تصمیم نسنجیده از سوی فدراسیون می‌تواند به فاجعه‌ای جمعی منجر شود.

در برابر این همه دغدغه و واقعیت، راهکار روشن است؛ انتقال دیدار پایانی و مراسم اهدای جام به تبریز. شهری که برای این جشن آماده است، خانه هواداران است، و می‌تواند شور قهرمانی را با امنیت، امکانات و شکوه همراه کند.

انتخاب تبریز، فقط یک تصمیم فنی نیست؛ انتخابی انسانی، مسئولانه و در شأن قهرمانی تیمی است که با لیاقت بر قله ایستاد.