به گزارش ورزش آذربایجان؛ شاید هیچ‌کس به اندازه‌ی هوادار تراکتور درک نکند که قهرمانی در دل ناملایمات، چه طعم شیرینی دارد. باشگاه تراکتور در شرایطی به استقبال جشن قهرمانی رفت که فدراسیون فوتبال با تصمیم‌های دیرهنگام و رویکردی بلاتکلیف، بار دیگر نشان داد از درک عظمت و حساسیت چنین موفقیتی فاصله دارد.

اما آنچه تراکتور انجام داد، نمونه‌ای بارز از «تبدیل بحران به فرصت» بود. اینکه باشگاه بدون دل‌بستن به وعده‌ها و مجوزهای نامطمئن، تصمیم گرفت جشن قهرمانی را با سلیقه، برنامه‌ریزی و شأن مردم آذربایجان، در خانه خودش برگزار کند؛ اقدامی بود مبتنی بر درکی عمیق از احساسات جمعی و غرور یک ملت.

دیگر کسی نمی‌تواند به بهانه‌ی تغییر مکان مسابقه، ادعا کند که حق تیم‌های دیگر نادیده گرفته شده؛ چرا که این مراسم، مستقل از هر دیدار رسمی و با برنامه‌ریزی بومی اجرا می‌شود. نه برای نمایش قدرت، بلکه برای پاسداشت فصلی که با عشق، تلاش، رنج و حماسه طی شد.

اگر فدراسیون درهای پشتیبانی را بست، تراکتور پنجره‌ای رو به امید، عزت و غرور گشود. این قهرمانی حالا فقط یک موفقیت ورزشی نیست؛ یک اتفاق فرهنگی و تاریخی است. چرا که به ما آموخت می‌توان ایستاد؛ حتی وقتی هیچ حمایتی در کار نیست.