به گزارش ورزش آذربایجان؛ گاهی جام را برایت بالا نمی‌برند تا قهرمان شوی. باید بجنگی، صبر کنی، و در برابر تبعیض‌ها بایستی تا قهرمانی‌ات معنا پیدا کند. تراکتور و هوادارانش اکنون دقیقاً در همین نقطه ایستاده‌اند؛ جایی که فوتبال ایران لبریز از پرسش است: عدالت کجاست؟ انصاف چه شد؟ و آیا احترام به قهرمان، فقط در شعار معنا دارد؟

تراکتور و استقلال خوزستان در یک تصمیم حرفه‌ای و انسانی، موافقت کردند که دیدار پایانی در تبریز برگزار شود. تصمیمی کاملاً منطقی؛ هم از لحاظ فنی، هم فرهنگی، و هم به‌واسطه‌ی شرایط خاص این قهرمانی. اما درست در لحظه‌ای که مقدمات آماده بود، فدراسیون با دلایلی نامشخص، این توافق را رد کرد.

در همین اثنا، بازیکنی از تیم پرسپولیس به صراحت نسبت به این تصمیم اعتراض می‌کند؛ اما نه از منظر عدالت، بلکه از زاویه‌ای دیگر. و درست همین‌جاست که سوال کلیدی مطرح می‌شود:
اگر به‌جای تراکتور، تیمی از محبوبان فدراسیون در این موقعیت قرار داشت، آیا باز هم چنین برخوردی می‌شد؟

پاسخ را تاریخ فوتبال ایران بارها داده است. برای برخی تیم‌ها، قوانین تغییر می‌کند، آیین‌نامه‌ها تفسیر تازه می‌گیرند، و برنامه‌ریزی‌ها بلافاصله اصلاح می‌شوند. اما برای تراکتور، همیشه باید جنگید، فریاد زد و ایستادگی کرد تا ابتدایی‌ترین حقوق نیز به رسمیت شناخته شود.

و اینجاست که قهرمانی تراکتور، تنها یک جام نیست؛ بلکه نمادی است از ایستادگی برابر تبعیض. قهرمانی‌ای که در آن، نه فقط حریفان فوتبالی، که دیوارهای نابرابری، سیاست‌زدگی و بی‌مهری نیز شکست داده شدند.

هواداران تراکتور می‌دانند؛ جامی که از دل چنین مسیر پرچالشی به دست می‌آید، تنها یک افتخار نیست، بلکه سندی است از شرافت، غرور و هویت مردمی که هر بار، بی‌منت، از نو خود را اثبات می‌کنند.

تراکتور قهرمان شد، چون ایستاد.
قهرمان شد، چون نجابت را ترجیح داد.
قهرمان شد، چون صدای میلیون‌ها نفر بود؛ صدای تاریخی که حالا خاموش نخواهد شد.