به گزارش ورزش آذربایجان، مس سونگون که طی سال‌های اخیر با نام‌هایی درخشان، به قله‌های فوتسال ایران و آسیا رسید، حالا در حال عبور از دورانی پرزرق‌وبرق به مرحله‌ای تازه است؛ مرحله‌ای پر ابهام و البته سرنوشت‌ساز.

خروج چهره‌هایی چون فرهاد فخیم، علی‌اصغر حسن‌زاده و اخیراً علیرضا صمیمی، چیزی فراتر از خداحافظی ستاره‌هاست؛ این نشانه پایان یک نسل طلایی است که هواداران را نگران و منتقدان را پرسشگر کرده.

خروج ستاره‌ها؛ یک تصمیم فنی یا ضرورت مدیریتی؟

فصل قبل، مرتضی عزتی هم از این تیم جدا شد و حالا، با خداحافظی علیرضا صمیمی – یکی از نمادهای این تیم – چهره‌ی مس سونگون، فاصله‌ زیادی با نسخه‌ی پرافتخار سال‌های اخیر دارد.

در حالی که باشگاه از جوان‌گرایی سخن می‌گوید، برخی این تغییرات را ناشی از فشارهای پنهان مدیریتی، محدودیت‌های بودجه‌ای یا تحولات ساختاری می‌دانند؛ نه بخشی از یک پروژه‌ی فوتسالی با چشم‌انداز بلندمدت.

دو ستاره، آخرین ستون‌ها

با این حال، دو مهره‌ی کلیدی هنوز ایستاده‌اند:

محمدرضا سنگ‌سفیدی، پرافتخارترین بازیکن تاریخ لیگ برتر فوتسال، و مهدی جاوید، ستاره‌ای کامل که همچنان در اوج است.

حضور این دو، می‌تواند شاکله‌ی تیم را حفظ کند؛ اما آیا برای عبور از یک فصل رقابتی، تنها تجربه کافی است؟

جوان‌گرایی؛ فرصتی برای احیا یا تهدیدی برای تکرار اشتباه؟

اگر این مسیر نوسازی به‌درستی طراحی و هدایت نشود، مس سونگون ممکن است به سرنوشتی دچار شود که پیش‌تر در تیم ملی دیده‌ایم؛ جایی که حذف بی‌زمان باتجربه‌ها، به افت عملکرد در بازی‌های حساس منجر شد.

اما در سوی دیگر، اگر این تغییر با نگاهی استراتژیک همراه باشد، مس می‌تواند بار دیگر الگویی برای فوتسال ایران شود؛ تیمی که نشان داده بارها از دل ناآرامی، قهرمان ساخته است.

مسیر پیش‌روی مس سونگون، فقط بر سرنوشت یک باشگاه تأثیر نمی‌گذارد؛ بلکه ممکن است شکل‌دهنده‌ی آینده‌ی فوتسال ایران نیز باشد.