به گزارش ورزش آذربایجان، قهرمانی تاریخی تراکتور پس از ۵۵ سال در سطح اول فوتبال ایران، حاصل یک کار گروهی منسجم و فداکاری مجموعه‌های گوناگون بود؛ از محمدرضا زنوزی، مالک باشگاه که با تخصیص بودجه‌ای هنگفت، زمینه‌ساز جذب ستارگان ملی‌پوش شد، تا مسئولان استانی و شهری که با حمایت‌های بی‌وقفه خود اجازه ندادند حواشی به تیم ضربه بزند. اما فراتر از همه، باید نقش پررنگ و انکارناپذیر هواداران تراکتور را در این مسیر تاریخی برجسته کرد.

در فصلی که تراکتور از بازیکنانی با بالاترین کیفیت فنی بهره می‌برد، قلب تپنده‌ی قهرمانی را باید در سکوها جست‌وجو کرد. هواداران پرشوری که در بازی‌های خارج از خانه، با اشغال تمام جایگاه تیم میهمان، عملاً شرایط را برای تیم‌شان به یک بازی خانگی بدل کردند. همان‌هایی که در سرمای استخوان‌سوز یادگار امام، با سر دادن شعار ماندگار «آئودی‌ییب یاتماروخ، تراختوری آتماروخ» به ستون‌های مستحکم تیم تبدیل شدند.

در سخت‌ترین لحظات فصل، چه پس از حذف تلخ از جام حذفی و چه ناکامی در صعود آسیایی، این هواداران بودند که نه تنها لب به اعتراض نگشودند، بلکه با شعار «عیبی یوخ» روحیه را به اردوگاه تیم بازگرداندند. در فضای مجازی و حقیقی، حضور پررنگ آن‌ها، امید و انگیزه را به تیم تزریق کرد و در نهایت، این وفاداری بی‌چشم‌داشت با بالارفتن جام، شیرین‌ترین پاداش ممکن را دریافت کرد.

با همه‌ی این اوصاف، دیگر لقب «شماره دوازده» برای این هواداران کافی نیست؛ از این پس، آن‌ها شایسته لقب «شماره یک» واقعی تراکتور هستند. هوادارانی که نه فقط در ایران، بلکه آوازه‌ی‌شان در رسانه‌های معتبر بین‌المللی هم پیچید و تراکتور را به لطف همین پرشورها، به تنها تیم ایرانی بدل کرد که هر هفته نامش به واسطه هوادارانش در جهان شنیده می‌شود.