به گزارش ورزش آذربایجان، ادیب زارعی، دروازه‌بان جوان تراکتور، در دیدار سوپرجام برابر استقلال مسیری را طی کرد که شاید سال‌ها طول بکشد تا دوباره برای یک بازیکن تکرار شود؛ تجربه‌ی همزمان تلخیِ سقوط و شیرینیِ پرواز، آن هم در کمتر از نود دقیقه.

شروع تلخ

با محرومیت علیرضا بیرانوند، دراگان اسکوچیچ ناچار شد به ادیب زارعی اعتماد کند. اما در همان دقایق ابتدایی، ضربه ایستگاهی روزبه چشمی از میان دیوار دفاعی عبور کرد و درون دروازه ادیب جای گرفت. لحظه‌ای که سنگربان بوشهری تراکتور را در سکوتی سنگین فرو برد و نگاهش پر از حسرت و عذاب وجدان بود.

ده دقیقه ابدی

تا دقیقه ۸۰، نتیجه ۱–۰ به سود استقلال بود و فشار سنگینی روی شانه‌های ادیب احساس می‌شد. اما ناگهان در عرض سه دقیقه، تراکتور با یک پنالتی از امیرحسین حسین‌زاده و ضربه تمام‌کننده تومیسلاو اشترکال، بازی را برگرداند. در آن لحظه، آسمان اصفهان برای ادیب روشن‌تر از هر زمان دیگری شد.

اشک و لبخند

با سوت پایان، اشک‌های ادیب دیگر نه از حسرت، که از شوق جاری بود. هم‌تیمی‌ها او را بر دوش گرفتند و هواداران یک‌صدا نامش را فریاد زدند. او هم همراه جمعیت، شعار معروف «بیر، ایکی، اوچ» را فریاد زد تا لحظه‌ای فراموش‌نشدنی در خاطراتش ثبت شود.

تجربه‌ای گرانبها

ادیب حالا می‌داند فاصله بین اشک و لبخند، تنها یک گل است. نود دقیقه‌ای که از جهنم شروع شد و در بهشت به پایان رسید، شاید نقطه عطفی در مسیر فوتبالی او باشد؛ نقطه‌ای که از این پس، ادیبِ سوپرجام را به یک سنگربان پخته‌تر و با اعتماد به نفس‌تر تبدیل خواهد کرد