به گزارش ورزش آذربایجان، جمله کوتاه خداداد عزیزی – «جای زنوزی در جشن قهرمانی خالی بود» – در روزهای پس از فتح سوپرجام، موجی از واکنش‌ها را به همراه داشت. جمله‌ای که هم قدردانی در آن نهفته است و هم طرح یک پرسش: چرا مالک تراکتور، در اوج شادی تیمش، جایی در قاب‌ها نداشت؟

محمدرضا زنوزی نزدیک به یک دهه از عمر و سرمایه خود را وقف تراکتور کرده است. او با سرمایه‌گذاری‌های کلان، ساختار باشگاه را متحول کرد، ستاره‌های مطرح فوتبال ایران را به تبریز آورد و روزهایی را رقم زد که پیش‌تر فقط در رویاهای هواداران بود: قهرمانی لیگ برتر، جام حذفی، سوپرجام و حضور به عنوان تنها نماینده ایران در لیگ الیت آسیا. اما مسیر موفقیتش همواره بی‌حاشیه نبود؛ فشارهای مالی، انتقادهای تند و حتی توهین‌هایی که کمتر مدیری در فوتبال ایران تجربه کرده، بخشی از واقعیت این مسیر بود.

با وجود همه این فشارها، زنوزی تا امروز کنار تیم ماند؛ نه از سر عادت، بلکه از باور و تعهد. با این حال، پس از قهرمانی سوپرجام، او نه در جشن حاضر شد، نه در مراسم استقبال، و نه حتی جلسه‌ای رسمی برای تبریک به تیم برگزار کرد. این غیبت، زمانی معنادارتر می‌شود که به یاد بیاوریم در قهرمانی‌های گذشته، زنوزی همیشه در کنار بازیکنان و هواداران حضور پررنگ داشت.

سکوت امروز او چه پیامی دارد؟ آیا این غیبت نشانه اعتراض یا دلخوری است؟ اعتراض از چه و از که؟ فوتبال ایران که بارها حق تراکتور را نادیده گرفت؟ مسئولانی که در بزنگاه‌ها حمایتش نکردند؟ یا فضایی که حتی شادی‌های بزرگ را هم آلوده به حاشیه می‌کند؟ شاید هم تصمیمی شخصی است تا تیم بدون سایه مالک جشن بگیرد.

هر چه باشد، یک نکته روشن است: جایگاه امروز تراکتور بخش بزرگی از هویت خود را مدیون مردی است که روزی همه چیزش را برای این تیم گذاشت. شاید اکنون وقت آن باشد که هواداران و فوتبال ایران، پیش از آنکه روزی حتی از دور هم نظاره‌گر نباشد، احترام و قدرشناسی خود را ابراز کنند؛ چرا که این قدردانی باید پیش از رفتن گفته شود، نه پس از آن.