به گزارش ورزش آذربایجان؛ فصل جدید لیگ برتر فوتبال ایران با آماری عجیب آغاز شده است؛ هیچ تیمی پس از شش هفته نتوانسته به امتیاز دو رقمی برسد و مدعیان سنتی لیگ—سپاهان، استقلال و پرسپولیس—در وضعیتی شکننده قرار دارند. در این میان، تراکتور با وجود صدرنشینی، نتوانسته انتظارات پرشمار هوادارانش را برآورده کند. تیم اسکوچیچ هرچند از نظر نتیجه در مقایسه با رقبا عملکرد قابل دفاعی دارد، اما هواداران هنوز در انتظار اوج‌گیری دوباره‌ی تیم محبوب‌شان هستند. با این حال، بر خلاف دیگر تیم‌ها، در تبریز هنوز کسی را برای انتقاد هدف نگرفته‌اند—جز مهدی شیری.

بدشناسی و بدنامی

فوتبال، دنیای بی‌رحم لحظه‌های حساس است؛ کافی است مثل روبرتو باجو یک پنالتی خراب کنید تا همه چشم بر درخشش‌های پیشین‌تان ببندند.

مهدی شیری نیز با همین سرنوشت روبه‌رو شده است. دو اشتباه—یکی در بازی مقابل اولسان هیوندای کره جنوبی و دیگری در دیدار تراکتور و التعاون عربستان—کافی بود تا نامش در ذهن هواداران با حسرت گره بخورد.

اما واقعیت می‌گوید شیری در جمع عملکرد تیمی تراکتور، نه تنها بدتر از سایرین نبوده بلکه در چند شاخص فنی، باثبات‌تر و مؤثرتر از تصور عمومی عمل کرده است. انتقادها بیشتر متوجه نام اوست تا کارکردش.

وقتی تابع دستور سرمربی هستی

در ارزیابی عملکرد یک بازیکن باید دانست سرمربی چه وظیفه‌ای بر عهده‌اش گذاشته است. گاهی مهاجم مأمور پرس است نه گلزنی؛ گاهی مدافع وظیفه‌ی پشتیبانی دارد نه فقط دفاع مستقیم.

در تراکتورِ اسکوچیچ، مهدی شیری نقش کارگر خاموش سیستم را ایفا می‌کند—بازیکنی که با دوندگی بی‌وقفه و بازی بدون توپ مؤثر، ساختار سمت راست زمین را زنده نگه می‌دارد.

نفوذهای مکرر دانیال اسماعیلی‌فر بدون حضور شیری در فاز پوششی عملاً ممکن نیست. علاوه بر دفاع راست، او در مقاطع مختلف جای خالی مهدی هاشم‌نژاد را نیز پر کرده و تعادل تاکتیکی تیم را حفظ کرده است.

اشتباه و مقصری که باید پیدا شود

در فضای فوتبال ایران، وقتی نتیجه دلخواه حاصل نمی‌شود، نخستین واکنش، پیدا کردن مقصر است. با این حال، افت نسبی تراکتور بیش از آنکه محصول عملکرد یک بازیکن باشد، نتیجه‌ی مجموعه‌ای از عوامل از جمله مصدومیت مهدی ترابی و فشار مسابقات متوالی است.

قرار گرفتن در جای خالی مهره‌ای کلیدی مانند ترابی، بار سنگینی بر دوش هر بازیکنی می‌گذارد و شیری نیز از این قاعده مستثنی نیست.

اما آنچه او را متمایز می‌کند، روحیه‌ی جنگندگی و پایداری‌اش است. بازیکنی ۳۶ ساله که پس از سال‌ها تجربه تلخ و شیرین هنوز تسلیم نشده و همچنان با همان انگیزه‌ی روز نخست در خدمت تیمش می‌جنگد.

حرف آخر…

مهدی شیری شاید «دیوار کوتاه» باشد، اما در تیمی که برای قهرمانی می‌جنگد، وجود بازیکنانی چون او—بی‌ادعا، وظیفه‌شناس و همواره آماده—یکی از ضروری‌ترین مؤلفه‌های موفقیت است.