به گزارش ورزش آذربایجان، در ماه‌های گذشته، از زمان آغاز پروژه تعویض چمن تا مراحل اجرایی آن، برخی نمایندگان مجلس، مدیران استانی و حتی وزرا و معاونان وزارتخانه‌ها با ژست‌های تبلیغاتی در رسانه‌ها حاضر شدند و پروژه‌ای ساده و معمولی در فوتبال جهان را به «افتخار ملی» تبدیل کردند.

اما حالا که خروجی این «پروژه ملی» چیزی جز زمین ناهموار و وضعیت نامطلوب نیست، همان چهره‌های همیشه در صحنه، به طرز مشکوکی ناپدید شده‌اند!

در حالی که در تمام دنیا، تعویض چمن استادیوم‌ها اقدامی روتین و جزئی از روند طبیعی نگهداری ورزشگاه‌هاست – درست مثل خرید لباس برای تیم – در ایران چنین پروژه‌هایی به صحنه نمایش سیاسیون تبدیل می‌شود؛ نمایش‌هایی که خروجی‌اش فقط وعده، شعار و عکس یادگاری است.

نمایندگانی که با وعده‌های پوچِ تکمیل ظرفیت استادیوم یادگار امام تا ۱۲۰ هزار نفر و تبدیل آن به بهترین چمن منطقه سر زبان‌ها افتادند، امروز حتی وظایف ذاتی خود یعنی نظارت بر عملکرد دستگاه‌های اجرایی را هم فراموش کرده‌اند؛ چه برسد به پاسخ‌گویی در برابر افکار عمومی و هواداران تراکتور.

اکنون تنها صدای مطالبه‌گری از تبریز، نه از مجلس و نه از وزارتخانه‌ها، بلکه از میان مردم و در کارزارهای الکترونیکی شنیده می‌شود — جایی که هواداران سرخ‌پوش، بی‌پناه‌تر از همیشه، فقط عدالت و صداقت می‌خواهند.