به گزارش ورزش آذربایجان؛ تراکتور ماه‌هاست از بزرگ‌ترین امتیاز خود ورزشگاه یادگار امام دور مانده است؛ وضعیتی که آرام‌آرام در حال عادی شدن است، در حالی که اصولاً نباید عادی شود. یادگار امام قرار بود بلافاصله پس از پایان لیگ نوسازی شود، اما تأخیر در آغاز پروژه و مشکلات عجیب و تمام‌نشدنی مربوط به چمن، روند بازگشت تیم به خانه اصلی‌اش را طولانی‌تر از حد انتظار کرده است.

دور کردن تراکتور از خانه؛ ضربه‌ای فراتر از یک جابه‌جایی ساده

دور بودن تراکتور از یادگار فقط یک مسئله لجستیکی نیست؛ یک آسیب مستقیم به هویت تیم است. این وضعیت مانند شکستن بال‌های عقابی است که برای پرواز ساخته شده؛ عقابی که وقتی در قفس نگهش داری، تفاوتی با یک پرنده معمولی نخواهد داشت.

تیمی که پر از ستاره‌های بزرگ است، فصل گذشته قهرمان ایران شد و امسال در آسیا می‌درخشد، حق دارد روی چمنی باکیفیت و در ورزشگاهی در شأنش بازی کند. این یک مطالبه احساسی نیست؛ یک حق طبیعی است.

بنیان‌دیزل؛ قفس برای عقابی که باید در آسمان باشد

تراکتور، تیمی است که با هوادارانش معنا پیدا می‌کند. اما بازی در بنیان‌دیزل با ظرفیت محدود، عملاً بزرگ‌ترین مزیت رقابتی تیم «عظمت و وزن جمعیتی پرشورها» را از آن می‌گیرد. این ورزشگاه کوچک، برای تراکتور همان قفسی است که عقاب را از پرواز بازمی‌دارد؛ فضایی که با مقیاس و هویت این تیم هم‌خوانی ندارد.

مسئله روشن است

تراکتور باید به خانه‌اش برگردد؛ هرچه سریع‌تر. ادامه این وضعیت، ضربه‌ای آرام اما عمیق به تیمی است که تکیه‌گاه اصلی‌اش انرژی هواداران و عظمت یادگار امام است.